Bij het kopen van de nieuwe keuken kreeg ik er weer heel direct mee te maken: afdingen. Dat móet je natuurlijk doen, als je zoveel geld gaat uitgeven. Het wordt ook van je verwacht. Maar ik vind het afschuwelijk en kan het ook echt niet goed. Ik ben een grote voorstander van vaste, duidelijke prijzen, zonder ruimte voor onderhandeling. Zodat je zelf gewoon in ieder geval het verschil in prijs goed kan zien.
Helaas is dat nu eenmaal niet altijd zo. Of eigenlijk bijna nooit geloof ik. Als ik de verhalen mag geloven, weet mijn schoonvader (een rasechte Italiaan zonder gene) zelfs nog af te dingen op een paar sokken in de winkel. Knap maar eigenlijk ook bijzonder gênant. Tenminste, dan vind ik dan weer – omdat ik het eigenlijk zelf gewoon helemaal niks vind, dat afdingen.
Allerlei vakantielanden zijn aan mij wat het kopen van spullen betreft niet besteed. Want ja, ik ben weleens in Tunesië geweest en ook in Turkije. Mexico, Sri Lanka, ook landen waar je als toerist gewoon geacht wordt af te dingen op je souvenirtjes en dergelijke. Wat doet dat met mij? Ik koop dan gewoon weinig tot niets. Omdat ik geen zin heb in dat gezeur van afdingen, en ook geen zin heb om zeker te weten dat ik afgezet word.
Zit jij hier ook weleens mee? Misschien, heel misschien, dat deze informatie van de Consumentenbond over afdingen je kan helpen. Mij niet hoor – heel eerlijk gezegd. Ik doorzie het allemaal wel, en weet ook dat er korting te halen valt, maar voel me er gewoon compleet niet prettig bij om ernaar te vragen. Suf hè.
Lees ook:Mijd de stad
Lees ook:Durf te onderhandelen
Lees ook:Hoeveel geld kost zoiets eigenlijk?
Lees ook:Besparen op goede doelen
Lees ook:Lang leve de kringloop